Çocukluğumdan bu yana hiç kaybetmedim onu, umut…
Her zaman taze tutmaya çalıştım. En zor günlerimde bile hep kendi kendime hatırlattım. “Umudunu kaybetme Elif. Sen Elif’sin. Her şey Elif’le başlar. Umudunu kaybetme kızım.."
Siyasete başladığım ilk zamanlarda benim en büyük dayanağım işte bu umut olmuştu. O ilk gün nasıl kaybetmediysem, hani o ilk CHP’nin kapısından içeriye girdiğimde nasıl ki umutluysam, geçen bunca zaman sonra bugün yine umutluyum.
Beykoz’dan umutluyum, insanlardan umutluyum, iyiliklerden-güzelliklerden umutluyum. Halkımdan umutluyum.
Halk demişken, bu halkın yalnızca Kaymakamlık ya da Belediye’ye gidip yardım isteyen kişilerden oluştuğu sanılır; hep bir yardım isteği olan insanlar gibi bilinir. Oysa ‘halk’ denildiğinde herkes içine girer, herkes. Beykoz sınırlarındaki herkes.
Yardıma ihtiyacı olan da olmayan da… Yardım istemeye yüzü tutan da tutmayan da… Kimseyi incitmek istemem ancak ben ‘halk’ denildiğinde kocaman bir kitle görüyorum ve biz siyasilerin de içinde yer aldığımıza inanıyorum. Yardım alan kadar yardım eden de halkın bir parçası. Bu nedenle de siyasetin içerisinde ‘halk’ denildiğinde küçümseyerek değil; aksine gururla söylüyorum. Bizim partimizin adındaki halk gibi… Diğer yandan özellikle kimi siyasilerin, yalnızca yardıma muhtaç ve aciz olarak gördükleri; seçimden seçime hatırladıkları bir halk tanımı bana göre değil.
İşte bu benim de içinde yer aldığım halka güveniyorum. Önce kendime sonra aileme, sonra komşularıma sonra da Beykoz’daki tüm insanlara… ‘Oy’ gibi de hiç görmüyorum ben halkımı… Umut dedim ya, umudumun bir gerekçesi de bu aslında. Ben halkıma her anlamda hizmet etmek ve yaşamının her alanında yanında olmak istiyorum. Yalnızca ‘yardım’ etmek değil; gerektiğinde yardım almak, gerektiğinde paylaşmak… Acıyı ve tatlıyı paylaştığım bir halkım olsun istiyorum. Halka inmek değil; halkıma çıkmak istiyorum. Siyasiler diyor ya bazen, “halka inelim” diye. Kendilerini ‘yüksekte’ gördüklerinden… Halkın, hep yardım isteyen, verdiği oyun karşılığını sonuna kadar almayı kendine ödev addetmiş kişilerden oluştuğuna inanan insanlar, kesinlikle yanılıyorlar. Halk, öyle küçümsenesi bir kavram değil! Halkı bu şekilde görmek zaten umudun tükenişinin bir habercisidir.
Ben umudumu kaybetmedim! Asla! Dün de kaybetmedim, bugün de, yarın da… Siyasette de iş hayatımda da ailemde de Beykoz’da da.
Ben umudumu hiç kaybetmedim dostlar…
Asla!
