Beykoz'un 17. yüzyıldan bu yana vazgeçilmez geleneği ve su avcılığının en eski yöntemi dalyan Beykoz Sahillerinde yeniden kuruldu.
Evliya Çelebi'nin de seyahatnamesinde yer verdiği dalyan sistemi "gözcü" ya da "vardacı"nın balıkların gelişini haber vermesiyle birlikte heyecanlı bir şekilde avcıların mesaini başlatıyor.
Genellikle Mayıs ayında kurulan ve yaz sonuna kadar avlanma faaliyetinin devam ettiği Beykoz dalyanında avcılık bu yıl da 2 yüzyıldır olduğu gibi yeniden başladı.
Deniz dibine çakılan kazıklara bağlanan ağlarla avlanan balıklar, Beykozluların ve İstanbulluların sofrasına ulaştırılıyor.
Evliya Çelebi "Seyahatname" isimli eserinde yer verdiği dalyanları şu ifadelerle tarihe not düştü:
“İskele önünde, beş altı kadar gemi direğini birbirine bağlayarak denize dikmişler. Direğin ta tepesinde, bir adam bekçi olarak oturur. Karadeniz’in dalgalarından kurtulan kılıç balığı bu limana girince, direğin tepesindeki adam elindeki taşı kılıç balıklarının ardından denize atar. Taş denize ‘cum’ diye düşünce, zavallı balıklar limana doğru ‘selâmettir’ diye kaçmaya başlarlar. Derhal denizin etrafını saran ağların ağzından içeri girerler. Gözcü ise direk başından ‘Alâ!’ diye bağırmaya başlar. Avcılar ise, balık ağının ağzını kapatıp, içeride kalan kılıç balıklarını mızrak ve tokmaklarla vurup avlarlar. Bu balıklar, taşıdıkları kılıca hiç davranmayan tembel balıklardır. Bir kulaç kadar uzun burun kılıcı ağın deliğine girince, kımıldamaya bile vakit bulamaz. Fakat eti sarımsaklı ve sirkeli tarator ile pişirilince, gayet nefis bir yemek olur. Bu dalyanın balığı, balık emini tarafından yetmiş yük akçeye satın alınır.”
Son yüzyılda dalyan geleneği kaybolurken, Beykoz sınırları içindeki 52 alandan da sadece bir tanesi yaşatılmaya devam ediyor.
İstanbul'un son dalyanı da Yalıköy önlerinde kurulan dalyan olarak dikkati çekiyor.
Haber Merkezi
