Haram aylarda nehyedilmiş tüm haramların işlendiği bir zamanda yaşamanın mahcubiyetiyle giriyoruz bir güzel rahmet ayına, yani "Ramazan"a. 

Maalesef yağı bitmiş kandillerin ışığı da sönük haliyle... Ya da var olan ışığı " ışıklar içinde yatmak için" saklayanı  da

Biliyor musunuz ağlarken ve gülerken yüzümüzde beliren çizgiler ve hareketler aynıymış. Daha ilginci: gülme son sınırına vardığında " gözyaşlarıyla" karışır.

Yaşamak, şahit olmaktır. Ve biz sanırım çok fazla şeye şahit oluyoruz; acıya, öfkeye, sevgiye, iyiliğe ve topluca ölümlere / öldürmelere...

Şu dünyada yaratılmış insanların birbirine benzese dahi eşsiz  suretleri  olduğunu biliriz de en az suretleri kadar biricik bir kalp taşıdıklarını

Eskilere hâli vakti sorulduğunda "yuvarlanıp gidiyoruz işte" diye mukabele ederlerdi.

"Kap değişmekle su değişmez" duyduğumda çarpılmıştım bu cümleyi. Oysa söyleyenin dudaklarından  ne kadar sade bir şekilde dökülüvermişti. Zaten cümleler,  büyük

Bilirsiniz bebeklerin omuzlarına maşallahlı, nazar boncuklu takılar iliştirilir(di). Anneler her kıyafet değiştirildiğinde bıkmadan usanmadan yavrularını nazardan koruyacaklarına inandıkları bu takıları

Nerede okumuştum hatırlamıyorum "sessizlik kırgınlığın sesidir" diyordu. 

"Tüketim bir var olma modudur" gibi cümleler kurmayacağım, serin olun ama iyi kötü herkesin bir fikir yürüttüğü su mübarek Sevgililer Gününe

Evet, sonunda bu da oldu. Ölüm kelimesini de dillere pelesenk ettik ya! Ölsek de gam yemeyiz artık. Hayır, "muhteviyatına ilişmediğimiz,

İnsanların kendileriyle dost ol(a)madığı bir dönemde yaşıyoruz. Gerçek değerler, bir kargaşanın içinde savrulup gidiyor. Öze duyulan açlık hiçbir zaman bu

“insanlık daima daha kötü oyuncakların peşinde koşan bir çocuk” der Cemil Meriç.

Her şeyin nasıl’ı önemli olduğu kadar niçin’i de önemlidir. Ve kâinatın ahengi de bence bu noktada vücut bulur. Farkında değiliz

Sürekli, kendisinden sonra gelen nesli eleştiren insanların onları yetiştiren nesil olduğunu unutmasını hep ‘hayranlıkla’ izlemişimdir.

İşte, yine aynı yerde dizlerimi kucaklamış oturuyorum her zamanki gibi. Henüz sabah ve kuşlar ne de güzel cıvıldaşıyor ve iki

"Şimdi ateşten gömleği giyme zamanı; yeter ki ışığı görelim” der Kübalı özgürlük şairi Jose Marti.

Artık ne yaptığımızdan ziyade yapılanın nasıl göründüğü önemli. Bu küçük fark ne kadar büyük meselelerle karşı karşıya bırakıyor insanı. Görüntüye

Konforlu otobanlardan ziyade bol virajlı dağ yollarını seviyorum. Zira hız; görmeyi, fark etmeyi engelliyor. Virajlar sürpriz demektir. Doğanın bağrındaki manzara

Bayramlar güzeldir... Hele ritüelleri çerçevesinde hak edenlere ve yapanlara daha bir güzeldir. Ramazan Bayramı; tutulmuşluğun bir ikramıdır. Dizginlediğimiz nefislerin bayramı...

Kına kırmızı olur değil mi? Ama onun ellerinde hiç kırmızı durmazdı.

İnsanlığın var oluşundan beri çare bulunamayan insanın insana yaşattığı vahşete daha ne kadar dayanır bu yaşlı dünya, kanlı toprak bilinmez.

Memnuniyetsizlik; bu çılgın çağın bulaşıcı vebası... Kaypakça, elle tutulamayan ama hayatlara sirayet etmiş hal dili...

Kalplerinden deli gibi çürütülmesini diledikleri fikirleri ellerinde, tetikte bekleyenlere aklım takılıyor. Öyle ki ‘yalanlayın beni’ diye sessiz çığlıklar içinde, mağrur bir hüzün