Pandemi sürecini yavaş yavaş atlatmaya başladık. Belki yarınlarımız, bu günlerden daha da iyi olacak belki de daha kötü. Bugünden bunu bilmek çok zor. Yaşayarak yavaş yavaş göreceğiz . Beykoz'da yaşayan bir kadın olarak, iş kadını olarak, bir anne olarak şunu söylemek istiyorum: Sonu her ne olursa olsun, ekonomiye hep birlikte el vermeliyiz ve Beykoz'da ve tüm Türkiye de ve hatta tüm dünya da çarkı döndürmeliyiz.
Manevi boyut olarak ise, görüyorum ki hastalıklardan ders almayan bir millet olduk, çıktık Dostlarım... Bu korona virüsünden sonra hepimizin daha ahlâklı, daha edepli, daha düşünceli olması gerekirken, ne yazık ki birileri yine doludizgin kötülüklerine devam ediyor. Allah'tan da korkmuyorlar. Biz bir küçük yaprağını kaybetti diye ağaca ağlarken, yağmurdan kaçıp soğukta bir çatı aralığında titreyen kuşa bakarken, birilerinin ellerinde baltalarla hayallerimizi, yarınlarımızı katletmesini dehşetle izliyoruz.
Yapma diyoruz, yapma... Yapma... Kendini al at nereden atıyorsan ama... Kimseyi uçurumun kenarına çekip, tekmeyi basma... Yapma... Yazıktır, günahtır... Yapma...
Paylaşılamayan nedir, bana bir söyler misiniz dostlar? Nedir? Dünyanın en büyük kötülüğü gözü doymazlıktır aslında... Eğer karnı aç birisini doyuracaksanız, bu kolay olur. Ne kadar yiyebilir ki insan? Ama gözü aç birini doyurmak ne mümkün? Ne mümkün şükretmeyi bilmeyeni, kanaat etmeye ikna edebilmek?
Dostlar,
Siz siz olun, size doğru uzanan eli havada bırakmayın... O ne büyük bir günahtır; yüreğinden, ciğerinden bir parça uzatmış insanı arkasını döndüğünde sırtından hançerlemek? O ne büyük günahtır; yemek yediği kabı bir tekmeyle yere düşürmek?
Zor günler yaşıyoruz, zor. Bu zor günlerde bizim en büyük desteğimiz, her türlü farklılıklarımızdan sıyrılarak; özünde aynı amaç etrafında buluşabilmektir. Paylaşabilmektir, bölüşebilmektir.
Bu zor günlerde de hepimizin psikolojisi yerle bir oldu dostlarım... Evlerinden çıkmayan insanlarımız, âdeta bir hapis hayatı yaşadılar. Herkes karşısında ki insanı düşünerek empati yaparak yaşaması gerektiğini üzerine basa basa söyledik ve 'üretin' dedik. Eklemem gerekirse de, ev hanımlarına da bu süreçte çok şeyler düşüyor. Belki evlerine evini geçindirecek parayı bile getiremeyen eşlerine umut olmaları lazım, destek olmaları lazım. Ben kadın olarak elimi değil tüm bedenimi taşın altına koymuşken insan olarak hemcinslerime haykırıyorum; düşünceli olun, paylaşımcı olun. Unutmayalım ki bu yaşadığımız hayat iyisi ile kötüsü ile de bizim . Kadınlarda isterlerse eğer bu dünyayı Karanlıktan aydınlıklara çıkaran en büyük güç olabilirler. Bu biz kadınların ellerinde . Ekonomik sorumluluğunu sadece erkeklerin üzerine yıkan kadınlara da sesleniyorum yapmayın, etmeyin... Herkes birbirine sahip çıksın, eşler birbirini anlayışla karşılasın. Bu zor süreçleri yaşarken, Beykoz'daki esnafımıza da komşularımıza da sahip çıkmalıyız. Ne yapmalıyız mesela ekonomiyi hızla canlandırmak için, korku psikolojisini üzerimizden atıp. Üretmek ve acil şekilde tüketimin gerekli olduğunu bu şekilde diğer insanların da ekmek parası kazanacağını unutmamamız gerekir. Çarkın dönmesi, için her bireyin bu koşullarda mücadele etmesi gerekiyor. Siyasilerin de artık bizleri düşünerek siyaset yapmalılar. Küçük hesaplar yapacak günler geçirmiyoruz, suni gündemlerle asıl sıkıntılarımızı kapatmadan, çözüm odaklı, daha fazla kenetlenmek lazım birbirimize. Meclis’te birbirleri ile uğraşma zamanı değil gün, sağ, sol, A partisi, B partisi demeden birlik ve beraberlik içinde hizmet yarışı ile dayanışma ile toplumumuzu feraha erdirebilme günüdür. Biz toplum olarak artık kavga istemiyoruz, şu zor günleri kardeşçe birlik ve beraberlik içinde çözelim istiyoruz. Sevdikçe, paylaştıkça çoğalalım istiyoruz . Şimdi artık toplum olarak dirilme zamanıdır, ocakları tüttürme zamanıdır ...
Unutmadan son cümlelerimi yazarken, Allah rızası için, ne olur, Beykoz'da yaşayan hiçbir Beykozlu komşusu açken, kendisi tok girmesin yatağa...
Yapmayalım, etmeyelim ...
Yazarın Yazıları
Dahası
