Rüzgârlıbahçe’nin vicdanı!

8 Şubat’ta Rüzgarlıbahçe’deki taşınmazların devriyle ilgili açılan davada hâkim karşısına çıkan eski-yeni tüm meclis üyeleri ile bürokratları çok kızgın ve kırgın gördüm.

Kızgınlıkları başta Halit Kılıç olmak üzere şikâyette bulunan dört CHP’li meclis üyesineydi. Kızgınlıktan da öte nefret doluydular. Yargılanan AK Parti ve CHP’li meclis üyeleri bir daha bu dört meclis üyesiyle hiçbir ortamda bir araya gelmek istemediklerini açık açık ifade ediyorlardı.

Hatta yakın bir zamanda yapılması planlanan bir yurt dışı seyahate bu isimlerden herhangi birinin katılması halinde seyahate katılmama kararı dahi alındı gözümün önünde.

Halit Kılıç ve üç arkadaşının İdare Mahkemesi’nin “kamu yararı olduğu için soruşturmaya mahal yoktur” açık kararına rağmen konuyu ısrarla ve inatla yargıya taşımasında iyi niyet olmadığı çok açık.

O gün hâkim karşısına çıkan meclis üyelerinin kırgınlıkları da tam olarak bu noktada başlıyor.

Meclis üyeleri o göreve halk tarafından getirilir. Yerel yönetimin parlamentosudur Belediye Meclisleri ve TBMM’deki gibi abartılı maaşlar ve inanılmaz imtiyazların da zerresi yoktur. En fazla Beytaş Tesisleri’nde yüzde on-on beş indirim hakkı vardır. Bir de oturum başına aldıkları 80 TL. Komisyonlardaki görevleriyle toplasanız bir meclis üyesinin aylık alacağı para en fazla 300-350 TL’dir. O da çoğunlukla ya bir afet bölgesine ya da ihtiyaç sahiplerine bağış olarak gider.

Meclis üyeleri doğumundan, sünnetine; nişanından, ölümüne kendisine temsil noktasında güvenip o sıralara gönderen vatandaşlarının hep yanında olmak zorunda hisseder kendini. Zaten davetiye trafiği de hiç bitmez. Bu noktada da meclis üyeleri çoğunlukla cepten harcarlar.

Meclis üyesinin fedakârlığı asgari düzeyde buradan başlar. Doğumunda ambulans, hastane; sünnetinde sünnetçi; nişanında, düğününde şahit; ölümünde cenaze nakil aracı olur meclis üyesi. Sokağında lağım patlasa İSKİ, elektrik kesilse AYEDAŞ, gazı kesile İGDAŞ olur.

Hele Beykoz gibi yerlerde meclis üyesi tapudur, ecr-i misildir, imardır, bin parçaya ayrılır 1/1000’lik plan olur. Her şekle girer… 246 bin Beykozlu rahat yaşasın diye.

Hatta risk alır; hâkim karşısına çıkıp yargılanmayı, hatta adi bir suçlu gibi hüküm giymeyi göze alır. Aynı havayı teneffüs ettiği komşuları, hemşerileri huzurlu ve mutlu bir şekilde yaşasınlar diye.

Ancak ne hikmetse 31 meclis üyesi, -pardon 27 olacaktı- 250 bin Beykozlunun derdiyle dertlenirken, bu 250 bin Beykozludan 250 kişi bir araya gelip Meclis Üyelerine sahip çıkmadılar.

Rüzgarlıbahçe Muhtarı’nın büyük bir utanç ve üzüntüyle ifade ettiği gibi, Rüzgarlıbahçe halkı hâkim karşısında kendisi için sanık sandalyesinde oturan meclis üyelerine, kahvehanelerde pişpirik oynayarak sahip çıktılar.

Yani Rüzgarlıbahçe’nin vicdanı pişti oldu!

Vesselam.

Sinan KAVRAKOĞLU HAKKINDA

Sinan KAVRAKOĞLU... 1969 yılında Rize’de dünyaya geldi. İlk, orta ve lise eğitimini İstanbul’da tamamladı. Yüksek öğrenimini İ.T.Ü SMF DMYO’nda yapan Kavrakoğlu eğitimini yarım bırakarak 1990 yılında Çin Halk Cumhuriyeti’ne gitti. Burada yaklaşık 1 yıl kalarak Photo-finishing sistemlerine yönelik teknik eğitim aldı. İyi derecede İngilizce bilen Kavrak aile şirketinde ithalat ve dış ilişkiler sorumlusu olarak görev aldı. Avrupa ve Uzakdoğu’da birçok uluslararası fuar organizasyonuna katılan Kavrak sık sık yurt dışı ziyaretlerde bulundu. 1995 yılında evlendi ve 1998 yılında Beykoz’a yerleşti. 2002 yılında Kader Gür’le tanıştı ve Dost Beykoz’un gazete formatında yayınlanmasına öncülük eden isimlerden oldu. Haber Müdürü olarak başladığı Dost Beykoz kariyerine şu an Sorumlu Yazıişleri Müdürü olarak devam ediyor. Kavrak’ın www.antoloji.com sitesinde yayınlanan bazı şiir denemelerinin yanı sıra “Yazmış Bulunduk” ve “Dost Yazılar” adlı iki kitapta derlenmiş makaleleri yer almaktadır.

Rüzgârlıbahçe’nin vicdanı!

Sinan KAVRAKOĞLU HAKKINDA

YORUMLAR

Bir yanıt yazın Yanıtı iptal et

SON HABERLER