Evet değerli dostlar hayat devam etmekte, ama acısı ama tatlısı, kah mutlu anları kah hüzün dolu günler, saatler ile…
Beykoz İlçemizde belki farkında değiliz ama hayat eski yıllardaki kadar pek de mutlu, mesut bahtiyar modunda geçmiyor. Ben bile birçok yazımda; bir çekirdek paketi ile mutlu olunabileceği iddiasını seslendirmiş iken, maalesef her geçen gün karamsarlık beni de esiri etmeye devam etmekte.
Beykoz Belediyesi’nin çeşitli merkezlerde asılı bilboardlarında yanlış hatırlamıyor ise 49 bin kişiye sosyal yardımda bulundukları ifade edilmekte idi. Vah Beykoz’um vah demek geliyor içimden… Bu tür durumlarda bir zamanlar 3 fabrika vardı ile başlayan cümleler de kurma niyetinde değilim… Çünkü her dönem, her yıl aralığı kendine has özellikleri ile yaşanır, geçer gider.
Eskiden mesela bir fabrikadan ya da başka bir işyerinden emekli olan bir Beykozlu bir daire, ev alabilir ya da mevcut evine 1-2 kat çıkabilirdi, ya şimdi? Kendimden örnekleme yapmam gerekirse iyi bir firmadan tamı tamına ödenen her türlü yasal zemine sahip sigortalılık sürecim bittiğinde doğduğum, yaşadım hayatımı halen de devam ettirmekte olduğum Beykoz’da bir yer alamıyorum… Alınacak birkaç yerde de yarınlarda imar konularında yaşanacak gelişmelerden etkilenmemek için pek de cesaretli olamadım.
Pek çok Beykozlu gibi kısmet bizi değişik bir ilçeden ufak da olsa bir daire almaya sevk etti. Bugün maalesef geçim derdi altında bunalan sabahın erken ışıklarında İstanbul’un bilmem hangi ilçesindeki işine giden Beykozluların çocuklarına maalesef bırakacakları bir yerleri olmayacak. Bizlerin babalarımızın olarak adlandıracağımız dönemlerde yapılan birkaç katlı binaları bile elden çıkmakta.
İşte bu şartlar altında aileler de değişti, bir zamanlar gece geç saatler kadar maç yapan çocuklar eve döndüklerinde sağlam bir dayak faslından geçerken, şimdilerde ise bizzat anne babaları çocuklarının kolundan tuttukları gibi bir futbol okulunun, kulübünün yolunu tutmakta.
Çocuklarını baskı altına alan aileler maalesef yetenekli olanlarının da önlerine set çekebilmekteler. Saha kenarlarından bağrış çağrışlar bile bitti artık yerini aileler arası tekme tokat kavgalar aldı.
En kestirme yol olarak bir başarılı, yıldız futbolcu olmak üzerine kurulu düşünceler hakim… Üniversite bitireceğine az dişini sık, antrenmanları aksatma, ekstra antrenmanlar yap futbolcu ol da hem kendini hem de aileni kurtar mantığı kök salmaya başladı.
