Ümit YILMAZ
  • 21/08/2016 Son günceleme: 21/08/2016 15:52
  • 4.257

Bu semtin yöneticilerine sesleniyorum.

Bu yazı Beykoz Spor Kulübü’ne gönül vermiş on binlerce taraftarın duygularına tercüman olmak için yazılmıştır. Bu duygu ve düşüncelerle bu yazı yazıldı. Kaleme alındı.
Bizler bu semtin çocuklarıyız. Biz Beykozluyuz. Kimimiz tribünde doğduk. Kimimiz tribünde büyüdük. Kimimiz de tüm gençliğimizi bu tribünlerde yaşadık.

Yağmur demedik. Kar demedik. Sıcak demedik. Soğuk demedik. Bu armanın, bu renklerin peşinden koştuk.108 yıllık çınarın halen peşinden koşuyoruz. Ama içimiz biraz buruk. Antrenman yapacak, maç oynayacak bir stadımız yok. Bir yuvamız yok. Malzemelerimizi koyacak bir kulüp binamız yok.

Tabi ki bu günlere gelinmemeliydi. Asırlık çınar bu durumlara düşmemeliydi. Yuvasız, barksız kalmamalıydı. Bugünleri yaşamak gerçekten kolay değil.
Biz bu semtin çocuklarıyız. Bu semtin sokaklarında saklambaç oynadık. Misket oynadık. Biz bu semtte âşık olduk. Biz bu semtte sevdik. Biz bu semtte bir olduk. Beraber olduk. Bir bütün olduk.

Hayat her zaman tozpembe gülümsemez insana. O tozpembe günleri, yılları bizde yaşadık. Gerçekten rüya gibi günlerdi. Hafta sonunu iple çekerdik. Sevdamıza kavuşmak  için geceleri uyuyamazdık bile. Binlerle birlikte.


O günler yine gelecek. Bizler inanıyoruz. Biraz sancılı, biraz acılı, biraz gözyaşı dökerek, biraz buruk ama o günler gelecek. Uyuyan dev yeniden uyanacak. Ben buradayım diyecek yeniden ayak seslerini bir kez daha herkese dinletecek.
Biz bu semtin çocuklarıyız. Artık bir evimiz bile yok. Maalesef sokakta kaldık. Sağ olsun dostlarımız yanımızda. Paşabahçemiz yanımızda. Çubuklumuz yanımızda. Ama böyle olmuyor. Nereye kadar misafirlik. Biz artık kendi evimizi, yuvamızı istiyoruz. Beykoz stadımızı istiyoruz. O stat bizim yuvamızdı.
 

Bizler bu semtin çocuklarıyız. Sokaklarında gülümseyerek, masumane koşan çocuklarıyız. Bizim bir sevdamız var. Bizler bu armaya âşık olduk. Bizler bu renklere âşık olduk. Tabi ki bu armanın peşinden yaşadıkça, nefes aldıkça koşacağız.

Acı çekmemizi daha fazla seyretmeyin. Sizlerden başka bir talebimiz yok. Yuvamızı yeniden yapın. Stadı yaparak gerçek sahibi olan arma âşıklarına geri verin. Kulüp binamızı geri verin.

Yüz yıllık çınar maalesef yapraklarını döküyor. Belki yakında kurumaya başlayacak. Kurumasına müsaade etmeyin. Bu semtin gözbebeği Beykoz spor'un yavaş yavaş, acı çekerek yok olmasına engel olun.

Biz inanın gülmeyi unuttuk. Acılara alıştık. Artık yüzümüz gülsün istiyoruz.
Bizler Kelle İbrahimlerin, Şirzatların kemiklerinin sızlamasını istemiyoruz. Bizler bu arma için ter dökülen Beykoz stadımızı geri istiyoruz.
Elbet bu çöküşün bir çıkışı olacak. O çıkışın başlangıcı yuvamıza dönmekle olur. Biliyorsunuz bir çocuk sadece yuvasında mutlu olur. Yuvası olmadan huzur bulamaz. Bize de yuvamıza dönme hakkımızı geri verin. Bize de mutluluğumuzu geri verin.
Biz bu semtin çocuklarıyız.

Tekrar söylüyoruz armadan asla vazgeçmeyeceğiz. Sizlerde bizlere yardımcı olun.
Bizlere destek olun. Bu semtin çocuklarına sahip çıkın.
40-50 yıldır tribünlere gelen, Beykoz'un reklamını yapmak için mücadele eden insanlar var. Beykoz ilçemizi bugünkü durumuna getiren yüz binlerce sımsıcak, pırıl pırıl yürek var. Onların anıları hatırına gereğini yapın.
Son söz bize daha fazla acı yaşatmayın. Bu semtin vefakâr, cefakâr çocuklarına stadını, yuvasını bir an önce yaparak geri verin. 

Yazarın Yazıları