Aklın yolu birdir, fakat

SORU ŞU: Herhangi bir sebeple bilinciniz kaybolduktan sonra kendinize geldiğinizde; çok büyük ve harika donanımlı bir gemide olduğunuzu, hatta uçsuz bucaksız bir Okyanusta süzülerek ilerlediğinizi görseniz, ilk önce neleri öğrenmek istersiniz?

Bu soru hakkında birçok istatistikler yapılmış ve “aklın yolu bir” prensibine göre, verilen cevaplar da hep aynı olmuş.

Şöyle ki:

–Ben neredeyim? Bu gemi neyin nesi? Bu gemi kimin? Bizi bu gemiye kim bindirdi? Ve niçin bindirdi? Bizi nereye ve niçin sevk ediyor? Acaba bizden ne istiyor?

Zaten böyle bir durumda olduğu halde, bu soruları sormayan kişi, ya henüz ayılamamış ve henüz aklı başına gelmemiş demektir. Aklı başına gelen herkes, bu soruları mutlaka soracak ve cevaplarını da çok merak edecektir.

Bu konuda da aklın yolu birdir. Yani, başka bir şıkkı olamaz…

Bu girizgâhtan sonra gelelim esas konumuza:

Her birimiz, uçsuz bucaksız bir ‘SEMÂ Okyanusunda’ süzülerek yüzen, harika donanımlı bir dünya gemisinde bulduk kendimizi.

Ayıldığımızda, kendimize geldiğimizde, yani AKILBÂLİĞ olduğumuzda, mutlaka aynı konuları merek etmek ve aynı soruları sormak zorundayız.

–Ben neredeyim? Bu gemi neyin nesi? Bu gemi kimin? Bizi bu gemiye kim bindirdi? Ve niçin bindirdi? Bizi nereye ve niçin sevk ediyor? Acaba bizden ne istiyor? Gibi soruların cevaplarını mutlaka bulmak, öğrenmek ve gerçekleri bilmek zorundayız.

Fakat heyhat, ne hazindir ki yaklaşık 14 sene içinde akıl baliğ olduğumuz halde, hem bizlerden önce bu gemiye bindirilen anne, baba, akrabalarımızın ve çevremizin gafletleri nedeniyle, hem de sekülerizm, medya, internet, lüzumsuz meşguliyetler ve hatta iş-güç, okul gibi meşru meşguliyetler nedeniyle, bu sorular aklımıza bile gelmedi.

Yavaş yavaş gaflete düştüğümüz için, bu soruları sormak veya merak etmek, çoğumuzun aklımıza bile gelmedi. Feraset sahibi bahtiyar aileler, hariçtir…

Bilim adamları bu yavaş yavaş aşina olma hakkında bir deney yapmışlar. Bence ‘sadistçe bir deney’, fakat bilim adına ve insanlığa hizmet için yapıldığından müsamaha var.

Şöyle ki:

Kurbağayı, 90 derecenin üzerinde ve kaynamak üzere olan bir tencere dolusu suyun içine atmışlar. Kurbağa ani bir refleksle kendisini tencerenin dışına atarak haşlanmaktan kurtulmuş.

İkinci denemede; kurbağayı aynı tencereye ve ılık bir suya bırakmışlar. Fakat tencereyi yavaş yavaş ısıtmaya başlamışlar. Su ısındıkça kurbağa mayışmış, gevşemiş, rahatlamış, ısı değişimine ÂŞİNÂ olduğundan, haşlanarak ölmüş…

İşte insan olarak bizler de Dünya gemisi içinde, 14 sene civarında akıl baliğ olduğumuz için, çoğumuz bizden öncekilerin gâfil yaşantılarıyla aşina oluyoruz.

Aynen kurbağanın ikinci deneyindeki gibi, yavaş yavaş gaflette haşlanıyoruz.

Arif Nihat Asya’nın şiirindeki teşhisi: “Bize bir nazar oldu. Cumamız Pazar oldu.

Ne olduysa bize böyle, hep azar azar oldu…”

Yüce Rabbimiz Rahmet ve merhametiyle; Tevbe Süresi 126. Ayetteki ikazla “senede iki defa sınav için gönderilen belâ ve musibetlerle …” gafletten uyanıp, yukarıdaki soruları kendimize sormazsak ve tedbirlerimizi almazsak, o kurbağa gibi Cehennemde sürekli haşlanmaya aday oluruz. Allah cc muhafaza eylesin.

Hâlâ nefes alıyorsak, “sınavımız devam ediyor” demektir.

Ne olur, şimdi hemen; yukarıdaki soruları kendimize, tekrar tekrar soralım:

En doğru kaynaklardan bu soruların cevaplarını öğrenelim.

Bunun için de ne kadar FUZÛLÎ MEŞGÛLİYETİMİZ varsa, hepsini terk ederek, onlarla kaybedilen zamanları kazanıp, bizi bu dünya gemisine göndereni, Esmâ ve Sıfatlarıyla öğrenelim. Nereye sevk edildiğimizi en ciddi kaynaklardan öğrenerek, oraya göre hazırlıklar yapalım.

Bundan sonraki yaşantımızı, bu Kâinatın ve şu Dünya gemisinin Sahibinin cc ve bizleri bu gemiye bindiren Yüce Allah’ın istekleri doğrultusunda sürdürelim ki, Cehennemde haşlanmak yerine, Ebedî Cennetlerde sefalar sürmeye aday olalım, inşâAllah…

Çünkü AKLIN YOLU BİR… Vesselâm.

A. Raif ÖZTÜRK HAKKINDA

A. Raif ÖZTÜRK... 20 Nisan 1950 yılında Tekirdağ Çorlu’da doğan Raif Öztürk, ilkokulu Çatalca’da okudu. O dönemin şartlarına göre eğitimini ve iş yaşantısını birlikte sürdürmeyi hedefleyen A. Raif Öztürk, Meslekî Ortaokulu Paşabahçe’de sürdürerek, Sultanahmet Meslek Lisesi’nde özel olarak Makine Yüksek Teknik Ressamlığa devam etti. Türkiye Şişe ve Cam fabrikalarında 26 sene ‘Robotik ve Tam Otomatik Makineler Üretim Hattı Makine Teknisyenliği’ & Fabrika Vardiya amirliği yaptı. ‘Özel Araştırma, Geliştirme ve Eğitmen’ (ARGE) görevlisi olarak 1980’de İngiltere’ye, 1986 yılında da Japonya’ya giden yazarımız, dönüşünde de Meslek Lisesi mezunlarına, (Üretim makinaları, Kalite çemberleri ve beyin fırtınası teknikleri hakkında) iş programlamaları, eğitmenlik, rehberlik ve liderlik dersleri verdi. 1990 yılında Türkiye Şişe Cam Fabrikalarından kendi isteğiyle emekli olan A. Raif Öztürk, Öz Emek Spor Ltd. Şt. Mağazalarını açarak, hâlen işletmeye devam etmektedir. 1990’lı yıllarda bir yıl Diksiyon, bir yıl Osmanlıca, iki yıl da Arapça eğitim alan Öztürk, Halen (1962’den beri) Beykoz, Kavacık’ta ikamet etmektedir. Hiç Kur’ân bilmeyen 30-40 kişiye; aynı anda ve 10 Saatte Kur’ân öğretme uzmanı olan yazarımız, 2014 yılında Sakarya Üniversitesinden “Eğitimciye Eğitim” adıyla eğitim aldıktan sonra, “DEĞERLER EĞİTİMİ UZMANI” sertifikası kazanarak, Beykoz Milli Eğitim Müdürlüğünde ve ülkenin çeşitli illerinde 6 yıldan beri konferanslar ve görsel seminerler vermektedir. Yazarımızın, 2002 yılından bu yana; ‘Fikir Bahçesinden BİR DEMET’, “Derdim bana DERMAN imiş”, ‘Biyoenerji ve Kozmik Bilimin ışığında ŞİFA OLAYI’ adlı Belgesel, tevhid ve tefekkür içerikli kitapları yayınlandı. Sn. Öztürk Ulusal ve Uluslararası Sempozyumlarda, 2015’te Kastamonu Üniversitesinde ve 2018’de Ukrayna Üniversitesindeki sunumlarda kürsü almış olup, hâlen köşe yazılarına ve Kitap çalışmalarına devam etmektedir. 2006 Yılından beri “Dost Beykoz Ailesi” mensubudur…