Çocukluğumuzda 6 Mayıs Hıdırellezdi. Her yıl mahallede ateş yakar, üzerinden atlardık mahallenin bütün çocuklarıyla.
Taa karşı ormandan çalı çırpı, dal dal toplar, dereden tepeden aşar mahalle meydanına getirirdik.
Şimdi ne karşıda orman kaldı, ne çelik çomak oynayıp kışın karda kaydığımız çayırlar, ne de misket oynadığımız, gazoz kapağı diktiğimiz topraktan “alt yolumuz”…
Şimdi çocuklarımız bile akıllı telefonları ile sohbet ediyorlar birbirleriyle. Ne bizim gibi meyve zamanı yan komşuların bahçelerine gittikleri var, ne çelik çomak bildikleri, ne Hıdırellez. İşin doğrusu ne yan bahçede meyve ağaçları kaldı, ne çocuklar için oynayacak bir yer. Kabahat onlarda değil elbette.
Çocukluğumuzun oyunları, adetleri ve tebessümleri de toprak yollarımız, çayırlarımız gibi bir bir yok oluyor maalesef. Ve çocuklarımızın tebessümleri de…
Belki de bu yüzden bunca nimet, bunca kolaylık, bunca teknoloji içinde köyümüzü, uzakları, tekniğim az ama insanlığın bol olduğu diyarları özlememiz. Hani herkesin hayalinde emekliliğinde köyüne dönmek, sessiz sakin bir hayat yaşamak vardır ya, belki de beklenen o günlerin hakikati, özlenen çocukluğumuzdur kim bilir.
Şehirleşme, teknoloji, kalabalıklar ve bununla birlikte gelen sinir, stres, adını, nev’ini bilmediğimiz onlarca hastalık. En kötüsü de hırs, dünyaya ve içindeki her şeye sahip olma hırsı. Biz çocukluğumuzdan, hatıralarımızdan, bizi insan yapan değerlerimizden uzaklaştıkça aslında insanlıktan uzaklaşıyoruz. Şekile hapsolmuş, sloganlara ram olmuş inancımız, fikir desen ortalarda yok.
Bin yıllık terkibe yeniden sarılmaya ihtiyacımız var, Anadolu mayasına, bu topraklarda dini, dili, mezhebi farklı olsa da kardeş gibi bakıp öyle yaşamaya ihtiyacımız var. Velhasıl yeniden çocukluğumuzun o mutlu mesut günlerine ihtiyacımız var. Özlediğimiz uzaklar değil aslında. İçimizde yaşadığımız, gönlümüzde hala izlerini taşıdığımız o sevgi medeniyetini yeniden inşa etmeye ihtiyacımız var.
Çocuklar gibi mutlu tebessümler dileklerimle… Çocukluğumuzun Hıdırellezlerini unutmamak üzere…
Vesselam…
